Musings

गेल्या काही दिवसात लोकलचा प्रवास पहिल्या वर्गाने न करता दुसर्‍या वर्गानेच करू लागलो आहे. पास पहिल्या वर्गाचा. पण त्याचे ठराविक डबे हां हां म्हणता भरून जातात. दुसर्‍या वर्गाचे डबे जास्त, बसायला जागा मिळून जाते. मग पहिल्या वर्गातून उभ्याने कशाला जा. तर मला असं आढळून आलं की दुसर्‍या वर्गातून प्रवास करणारी माणसे पेहरावानी बरीचशी पहिल्या वर्गातल्या माणसांसारखीच आहेत. दुसर्‍या वर्गातली माणसे मोकळीढाकळी, हसतखेळत, गप्पा मारत प्रवास करणारी आहेत. सहसा आजकाल दुसर्‍या वर्गातही चौथी सीट कोणी क्लेम करत नाही. शक्य असेल तरच, नाहीतर सोडून देतात. ह्या माणसांमध्ये टाइमपास चांगला होतो, ती खूप जवळची वाटतात. त्यांच्यात माणुसकीचे दर्शन होत राहते. सायन-दादर पर्यंत उठून दुसर्‍याला बसायला जागा देतात. एखाद्याला उभे ठेऊन शेवटपर्यंत बसून राहात नाहीत. पहिल्या वर्गातली माणसे आढ्यताखोर, फारशी तडजोड न करणारी व स्वत:त मग्न असतात. कधीतरी होणारे भांडण सोडले तर इथे फारशी करमणूक होत नाही.

परवा स्टेशनवर संध्याकाळी रिक्षेच्या रांगेत उभा होतो. तेवढ्यात एक वॅन येऊन डाव्या बाजूला काही अंतरावर थांबली. पाच सहा पोलिस बाहेर पडले व एक स्ट्रेचर बाहेर आणून जमिनीवर ठेवण्यात आला. त्यावर सफेद कपड्यात पूर्णपणे आच्छादलेली बाॅडी होती. रांगेतले सर्वजण तिकडे बघू लागले. काही संबंध नसताही मन विषण्ण झाले. आज एका पुस्तकात वाचलं,"सृष्टीत जीवन म्हणजे अपघात आहे व मृत्यू हाच नियम आहे". वाचून चांगलाच उडालो. असेच जर असेल तर जन्मापासून आपण जे जगतो, जमवतो, जपतो ते कशासाठी. कशाला ते हेवेदावे, अहंकार, मत्सर व चढाओढ. कशाला त्या काळज्या, ताणतणाव व भयाचे सावट. आयुष्य म्हणजे एका टूरवर आलो आहोत असं समजावं आणि प्रत्येक क्षण हे दान आहे असं समजून सत्कारणी लावावा. मृत्यूच्या प्रत्यक्ष व शाब्दिक दर्शनाने कोणीतरी डोळ्यात झणझणीत अंजन घातल्यासारखे वाटले.

Today a blood donation camp had been organised during working hours. The blood was to be collected for children affected with thalassemia disorder. The donor conditions were accordingly very strict. No one taking medicine for hypertension or diabetes or any other ailment was allowed to donate. It was really pathetic that many willing donors above 40 and most above 50 were disqualified as they were on some treatment or other. The camp was successful only because of youngsters and seniors could only watch. This reflects how little importance is given to health in our society, particularly as the age advances. Indulgence is the order of the day and health is put on a back burner. We must change to a lifestyle in which healthy body and mind is given the utmost priority. It was heartening to see today that one British lady who happened to be around the premises at the time came forward to donate, was found fit to donate and donated blood with a smile on her face.

शनिवारची सुट्टी आहे आणि बाहेर मस्त पाऊस पडतोय. कामाच्या दिवशी नकोसा वाटणारा पाऊस सुट्टीच्या दिवशी हवाहवासा वाटतो. वातावरण थंड होते. दुपारी जेवण करून मस्त गुरफटून झोपायचं व चार वाजता उठून कडक चहा प्यायचा. पण आज जेवणानंतर वृंदावनी सारंग ऐकायची तल्लफ आली. दुपारच्या वेळी गायला जाणारा हा काफी थाटातील राग. जसा भीमपलास आवडतो तसेच मला सारंग रागाचेही सर्व प्रकार आवडतात. पण वृंदावनी खास करून. यू ट्यूबवर पं. भीमसेन जोशींचा ४२ मिनिटांचा वृंदावनी सारंग ऐकला आणि मन तृप्त झाले. हे राग कोणी कधी बनवले काहीच कल्पना नाही. गेल्या शतकात अनेक प्रतिभावंत कलाकारांनी नवीन राग बनवले, बनवण्याचा प्रयत्न केला. पण खरं सांगायचं तर पारंपारिक रागांच्या ताकदीचा एकही नवीन राग कोणी बनवू शकलेलं नाही. हे राग ज्यांनी निर्माण केले त्यांना मनापासून प्रणाम. रवींद्र शेणोलीकर